
همه ی این مواد یک خاصیت دارد و آن اعتیاد است. فرد به لحاظ روانی و جسمی نیاز دایمی به استفاده از این مواد احساس می کند. در ابتدا بیشتر استفاده از این مواد بصورت تفریح و سرگرمی شروع شود. شخص استفاده کننده اصلا تصور نمی کند که این مواد می تواند بصورت طولانی مدت او را بدام بیاندازد و روی اصلی آن یعنی، اعتیاد و آسیب های شدید جسمی و روانی را نادیده می گیرد.
در استفاده ی اول از این مواد شخص استفاده کننده احساس خوشی پیدا می کند. از حالت عادی خارج شده و با نوعی توهم، احساس می کند که دردهایش تمام شده، انرژی بیشتری پیدا کرده و در وضعیت کاملا بهتر و برتر قرار دارد. احساس اولیه شادی و لذت و توهم برتری باعث می شود که شخص برای تکرار چنین وضعیتی به استفاده مجدد مواد مخدر روی آورد. تکرار در استفاده از مواد مخدر، منجر به اعتیاد می شود. زمانی که شخص به مرحله اعتیاد رسید، از آن احساسی که دفعه اول داشت، فاصله گرفته و حالا برای رسیدن به وضعیت عادی، بیشتر از پیش استفاده می کند. استفاده از مواد مخدر در فرد معتاد چنان بالا می رود که او خواب، غذا و بهداشت و پاکیزگی را فراموش کرده و مهمترین چیز برای وی بدست آوردن و استفاده مواد مخدر می باشد. همین مساله باعث می شود که شخص معتاد دچار کم وزنی شده، وضعیت عادی بدن را از دست بدهد و در مقابل انواع بیماری ها آسیب پذیر باشد.
در کنار این مساله استفاده از مواد مخدر تاثیرات جدی و طولانی مدت بر وضعیت فیزیکی و سلامتی شخص معتاد می گذارد. سیستم مغزی دچار مشکل می شود و پیام رسانی و احساس های طبیعی مانند بینایی، چشایی مختل می شود. تمرکز حواس به حداقل می رسد و یا از بین می رود، تنفس و دریافت اکسیژن با مشکل روبرو می شود، به فراموشی یا بصورت شدید آن آلزایمر دچار شده و راه مبتلا شدن به بیماری های خطرناک مانند سرطان را باز می کند. در استفاده از برخی مواد مخدر همچون هرویین که بیشتر از راه تزریق (پیچ کاری) استفاده می شود، اشخاص در صورت عدم توجه به بیماری ایدز دچار می شوند.
آمارهای جهانی از میزان مرگ و میر میان معتادان، زنگ هشداری ست که مرگ ناگهانی و زودهنگام یکی از نتایج استفاده از مواد مخدر است.
شخص معتاد علاوه بر دچار شدن به مشکلات متعدد فیزیکی و روانی، مشکلات جدی را نیز برای محیط و اشخاص افراد خود و در مجموع جامعه بوجود می آورد.